en_güzel_öykülerin_mimarı

aynı mekan, farklı yaşlarda farklı anlamlar kazandı; geçmişin izleri ve bugünün deneyimleri iç içe geçti.

tıpkı zaman gibi, insanlar da kayboluyordu. tıpkı insanlar gibi, zaman da kayboluyordu.

9 yaşındaydım sanırım. Balıklama atlamayı öğrendiğim, denize atlamak yasak olan o iskeleden bir hafta boyunca günde belki onlarca kez atlamışımdır. bu yüzden gün batarken, enerjimin son raddelerinde, bana binlerce gibi gelen merdivenlerden otelin olduğu tepeyi zorla tırmandığımı hatırlıyorum, denizin yüzeyinde konfeti gibi gözüken tuhaf yosunları otel ve plajı ayıran yoldaki dolmuşları ve tatilin ilk günü anneme dediğim sözleri hatırlıyorum sanki, "Kuşadası gerçekten kuş adasıymış hatta kırlangıç adası!". otelin bahçesinde o kadar çok kırlangıç uçardı ki ben havuzda yüzerken biri başıma konar mı diye hayal ederdim.    

  Deniz... Ağaç... Çokça ağaç ve etrafımda birçok insan birçok dil, çoğunu anlamıyorum. Ben bakıyorum onlar bakmıyor.       Kullağımda bir tür müzik ve sözleri boğuk, biraz yabancı sonradan anlıyorum. 4 yaşındaki hafızamdan bana kalan en net şey bu melodi.  Bu sahneyi kurmak, aynı şarkıyı tekrar tekrar dinlemek "ta uzak yollardan" bir anın koşup gelmesi gibi.  Nefes nefese kalmış ve de biraz dağınık  

  ...nedir bu uğultu denizden mi gelir yarım kalmış hayatlardan mı hepsi hayal belki kara n l ı k seçemiyorum...

  maviye baktım, dalgalar çağırdı, geriye sadece rüzgar kaldı.