Her sabah aynı saatte, aynı otobüs durağında karşılaştığı adamın asla konuşmadığı ama artık varlığına alıştığı bir figür haline gelmesi ve otobüs seyahatlerinin birbirine benzemesi, Her gün işten dönerken aynı ışıkta bekler. O anlarda, hayatının da bir ışıkta bekliyormuş gibi sabitlendiğini düşünür. Işık yeşile döner, adım atar ama düşünce aynı kalır: Yirmi kat çıkan bir apartman asansöründe, her gün başka biriyle birkaç saniyelik sessizliğin paylaşıldığı o anlar. Hiç konuşulmaz, asönsörden inildikten sonra şehir sakininin içinde sıradaki alışkanlığı bilinçsizce devam eder. Modern kentin standartlaşmış ve ritüelleşmiş tekrarları arasında tekdüze hale gelen anılara yabancılaşma mekanları Tekrara dayalı zamansal katmanların arasında bellek silikleşir; fakat mekânın ritmik düzenlemeleri, geçiş ve yönelim kurguları sayesinde bu sürekliliğe kırılmalar eklenebilir. ...
itü mimari tasarım stüdyosu V-VI bahar'25 //nizam onur sönmez